De kracht van een rode neus

Mijn algemene beeld van een clown was die van een circusclown; een geruite lolbroek met een kapotte viool.  Ik ben niet zo van de clowns en vond zo’n domme august als kind al niet grappig. 

Als kind vond ik het echter wel leuk om zelf in een andere rol te stappen in de verplichte toneelstukjes op school. In de huid kruipen van iemand anders is het loslaten van je eigen ego dat zich laat beperken door zijn geconditioneerdheid. Weg van beperkende overtuigingen en gedachten. Een sprong in het hier en nu.

Het was een ontdekking dat ik, ondanks dat ik het spannend vond om toneel te spelen, niet blokkeerde. Het gevoel van vrijheid overviel me als ik in een andere rol dan die van mijzelf stapte.

Jaren geleden, ik werkte toen in een ziekenhuis, kwam ik regelmatig cliniclowns tegen. Zij vormden een vrolijke noot in het ‘serieuze’ gebouw en ik werd daar altijd zo blij van. Tegelijkertijd ontroerde het mij dat twee volwassen mensen met een clownsneus op patiënten een hart onder de riem kwamen steken met hun levenslustige puurheid. Zo zelfverzekerd en niet bang om anders te zijn.

Dit waren heel andere clowns dan die ik in het circus had gezien.

Na het lezen van Letting go of the Dragon waarin Anna Margolina vertelt over haar ervaring met lessen in clownerie was mijn nieuwsgierigheid gewekt. Zou ik dat ook aandurven? Aan de ene kant leek het mij heel erg leuk maar aan de andere kant wist ik niet of ik die lef wel had. 

Hoewel … ik heb vaak in mijn leven mijn moed bij elkaar moeten schrapen in de strijd tegen het stottersymptoom, door o.a. te gaan zingen in een volle winkel, of met mijn hand te gaan zwaaien op het ritme van mijn ademhaling waarbij ik mij als ‘een clown die een voorstelling geeft’ heb gevoeld.

De omschrijving van wat er achter clownerie zit sprak mij echter aan en mijn nieuwsgierigheid won. Na wat zoeken op internet stuitte ik op een bijzondere site waar cursussen werden aangeboden in clownerie. Ik heb me gelijk aangemeld.

Clownerie laat ieder zijn eigen vrijheid, creativiteit en unieke identiteit terugvinden. In ieder mens schuilt zijn eigen clown; je innerlijke clown, je echte ‘ik’ die vrij is van patronen en regels. Die in contact staat met zijn gevoelens en met de wereld om hem heen. De clown speelt zichzelf en heeft geen script en ontdekt de wereld zonder oordelen in het hier en nu; vrij van verleden en toekomst.

Nu, halverwege de cursus, moet ik zeggen dat ik het verrassend leuk vind om te leren om clown te zijn; ontdaan van al de lagen. Emoties mogen er zijn en worden door de clown uitvergroot om zijn spel te spelen; contact maken met de ander en in verbinding staan.

Niets is gek, alles mag, alles is goed. Hoe heerlijk!

De expressie, het leren loslaten door uit je hoofd te gaan, het in het hier en nu zijn en luisteren naar je gevoel en dat uitvergroten … een kinderlijke verwondering komt naar boven en het mag er zijn! 

Sapperdeflap!