22 oktober: wereldstotterdag

Uitziekend op de bank lig ik wat te denken, over vandaag, 22 oktober: wereldstotterdag!

Ik heb er altijd wat gemengde gevoelens bij….. Aan de ene kant voelt het een beetje als een feestje: een hele dag aandacht voor mensen zoals ik, die worstelen met een stotterprobleem.

Aan de andere kant voelt het als “niet echt”, wat stelt stotteren nu voor in vergelijking met bijvoorbeeld kanker, depressiviteit, blindheid, in een rolstoel zitten!? Er zijn zoveel belangrijkere zaken om een “dag” aan te besteden (maar doe ik daarmee mezelf niet tekort, bagatelliseer ik mijn probleem??).

Maar ook een dag die mij verdrietig maakt. Er wordt zoveel beweerd over stotteren door “deskundigen” maar een groot deel daarvan is onjuist. Kinderen die gaan stotteren worden nog steeds bewust gemaakt hoe ze zouden moeten spreken. Ze moeten gaan letten op hun adem, spreeksnelheid en dergelijke zaken, dit is zo verkeerd! Spreken is een autonome functie, het vertrouwen daarin is verloren gegaan bij mensen die stotteren en door dat vermogen weer te “oefenen” wordt vloeiende spraak bereikt. Daar zou aandacht aan gegeven moeten worden maar dat gebeurt veelal nog niet.

En wat lees ik deze dagen voorafgaand aan wereldstotterdag? Een stottercentrum en logopedisten uit het noorden des lands die zogenaamd een persbericht plaatsen op deze manier “Be-be-be-beste rrrrrrrredactie” enz. Ze ondertekenen met hun eigen namen, dus stotteren al deze mensen of steken ze de draak met ons PDS?

Het Klokhuis verzorgt vandaag een uitzending over wereldstotterdag. Een meisje gaat leren over stotteren en hoe ermee om te gaan!? Dit is wat geleerd wordt en tegen kinderen gezegd wordt: “je kunt niet genezen van stotteren, je moet ermee leren omgaan”. Hoeveel kinderen zullen kijken en deze verkeerde informatie voor zoete koek aannemen?

Het gaat ook om de angst, de angst om te gaan stotteren. De angst voor mensen die we belangrijker vinden dan onszelf. De angst om op te vallen doordat we anders praten. De angst om af te gaan. De angst om niet als volwaardig gezien te worden. Stotteren is voor mij vooral een angststoornis.

Wij willen met onze website www.stotterinsight.nl het beeld van stotteren veranderen! Daarom vertalen we de boeken en schrijven we blogs. Nu al krijgen we af en toe een positieve reactie. Mensen die ons bedanken voor onze inzet, die niet kunnen wachten tot er weer een volgend hoofdstuk vertaald is. En daar doen we het voor! Langzaamaan laten we iedereen in stotterend Nederland zien dat er andere mogelijkheden zijn! Dat er hoop is!!