Monddood

Deze blog is een inkijkje in mijn leven, de manier van denken waar ik mee worstel. Waar ik veranderingen in aan kan brengen en wat mij steeds beter afgaat. Een kleine week geleden ontving ik een mail (gericht aan een groep mensen waarvan ik onderdeel ben) en sindsdien speelt het telkens door mijn hoofd, dit is een stukje eruit:

Een enkeling voelt zich misschien tekort gedaan, dat is misplaatst. Je …………………… en soms is er iets extra’s, zoals deze keer. Het zij zo! Een van de leden zei het onlangs treffend: “We zijn geen kleuters, wen er maar aan!”

Waarom denk ik hier al dagen over na, wat triggert mij zo? Aan de ene kant mijn gevoel van “niet goed genoeg zijn” omdat ik niet bij de uitverkorenen hoor. Ik besef dat niet iedereen mee kan doen en dat er keuzes gemaakt moeten worden. Maar als dan telkens dezelfde mensen gevraagd worden ga ik toch twijfelen aan mezelf. Dit is onterecht want misschien is mijn bijdrage niet “goud”, het is toch zeker “zilver”! Het gevoel van “niet goed genoeg zijn” blijft in mijn leven regelmatig de kop opsteken, ook al weet ik met mijn verstand inmiddels beter! 

Aan de andere kant, en daarin zit vooral de angel, triggert de zin “we zijn geen kleuters” mij ontzettend. Ik kan niet reageren op deze mail want dan word ik gekwalificeerd als kleuter, ik ben kinderachtig als ik een mening heb over de gang van zaken. Ik moet mijn mond houden. Net als toen ik een klein meisje was van amper 7 jaar, de kleutertijd net te boven. Ik zat in de 2de klas van de lagere school, met een gedeelte van de 3de klas erbij. De juf schreeuwde tegen de 3de klas dat ze niet mochten praten, dat ze anders strafwerk kregen. Ik was ervan overtuigd dat dit bedoeld was voor hen en niet voor ons. Ik sprak en kreeg huiswerk. En op dat moment ben ik gaan stotteren. 

Wat een impact heeft deze gebeurtenis gehad op mijn leven. Ik herinner me het moment nog zo goed, waar ik zat in het lokaal, naast wie. En vooral: mijn gevoel van rebelsheid!! Het verbod was niet voor ons, dus ik mocht wel iets zeggen! En daarna het gevoel van “dit is zo oneerlijk!”. De onmacht van een klein meisje!

Dankbaar dat zo’n mail dan op mijn pad komt, dat ik er weer door bepaald wordt. Dat ik mij weer realiseer waar het stotteren vandaan komt en dat het wellicht een vergissing was van mij (dat ik mezelf vergeven mag daarvoor) en dat de juf misschien een fout gemaakt heeft (en dat dat niet mijn leven hoeft te bepalen). Ik ben goed genoeg. En als ik de behoefte heb om mijn mening te geven, dan mag ik dat doen! Ik heb mijzelf al zolang monddood gemaakt, ik probeer me dat niet meer te laten doen door anderen. 

En dat is een goed voornemen voor alle pds (personen die stotteren) voor het jaar 2022: spreek als je dat wilt, laat je niet het zwijgen opleggen door gevoelens of gedachten die je hebt over jezelf of anderen. Onderzoek wat maakt dat je stottert, realiseer je dat je erboven uit kunt groeien!