Kruisje

Ieder huisje heeft zijn kruisje, zo ook hier. Ik treed niet in details maar mensen in mijn naaste omgeving weten waar ik het over heb, en zij weten ook waar ik mijn kracht en hoop vandaan haal. De afgelopen anderhalve maand was ik het kwijt, compleet ingestort, veel gehuild. Ik kon even niet meer. Maar de buitenwereld merkt niets, het is zoals Matthew West zingt: “I say I’m fine, yeah I’m fine, oh I’m fine, hey I’m fine but I’m not. I’m broken!”. (Ik zeg “het gaat goed, oh het gaat prima, hey ik voel mij goed maar dat is niet zo. Ik ben kapot”). Na een paar “knipoogjes van boven” krabbel ik weer uit het dal en komt mijn moed weer langzaam terug!

Ik denk nu na over hoe het deze weken ging met mijn persoonlijk kruisje, het stotteren. Ik had veel spanning dus dat gaf op momenten veel stotteren. Maar de meeste tijd was ik er totaal niet mee bezig en terugkijkend vraag ik mij af: “waar was het stotteren?“.  Het zal er geweest zijn maar ik heb het niet opgeslagen, niet gemerkt. En bovenal: geen aandacht aan gegeven. Niet groter gemaakt dan het was. 

Dat is wat wij pds doen, het stotteren al onze aandacht geven en zoveel groter maken dan het is (en natuurlijk is het op momenten verschrikkelijk en wil je je in een hoekje verstoppen, ik bagatelliseer het absoluut niet!). Mijn ervaring is dat als ik de angel eruit haal het stotteren vermindert. Het geeft zoveel rust en geeft je ruimte om naar andere zaken, belangrijkere zaken, te kunnen kijken. En voor mij voelt het als vrijheid om te kunnen leven! Nu haalde ik de angel er onbewust uit doordat mijn hoofd volledig gevuld was met mijn wanhoop maar je kan dit ook bewust doen. Hoe moeilijk het ook is, geef geen aandacht aan het stotteren en laat het gaan zoals het gaat. Probeer het eens uit en kijk wat het je brengt!