Carrièrekeuze: doen wat je graag wilt….., of wat veilig is.

Heeft stotteren invloed op de baan die je kiest? Of trek je je daar niks van aan en ga je voor je droombaan? Lydia koos voor het laatste en deed een bijzondere ontdekking.

Heb je altijd al onderwijzeres willen worden en ben je de opleiding direct na je middelbare school gaan volgen?

Nee, ik ben nu 48 jaar en ben dit jaar pas begonnen met de PABO-opleiding. Na mijn middelbare school ben ik Europese studies gaan studeren, een combinatiestudie van Frans en Economie. Ik heb veel verschillende dingen gedaan in mijn leven, vaak ook met het idee dat ik iets moest bereiken.
De meeste tijd heb ik gewerkt als tekstschrijver/communicatie-adviseur, in vaste dienst maar ook als zelfstandige. Ik hou van schrijven en vond het interviewen van mensen altijd heel leuk want ik ben heel nieuwsgierig. Maar eerlijk is eerlijk, het was ook veilig want als je schrijft hoef je niet steeds te praten en bij interviews staat het verhaal van de ander centraal. Toch paste het op een gegeven moment niet meer. Ik voelde me in een keurslijf in de vaste kantooromgeving: vergaderingen, deadlines, veel zitten achter een bureau, de hiërarchie van een grote organisatie. Alsof mijn leven zich op 1 m² afspeelde en anderen mijn dagen bepaalden. Het idee dat werk het grootste gedeelte van je leven is, gaf voor mij de doorslag. Waarom doe ik iets waarvan ik denk dat ik het moet doen? En voor wie doe ik dat? Ik wilde een baan waarbij ik op zondag zou denken: Yes, morgen mag ik weer! Er volgde een periode van zelfonderzoek en ontwikkeling en toen viel alles ineens samen. Het onderwijs heeft me altijd aangetrokken, maar onbewust heb ik het vroeger niet aangedurfd denk ik.

Heb je gedurende je middelbare schooltijd last ondervonden van stotteren, heeft het je beperkt, bijvoorbeeld met sociale contacten?

Met sociale contacten heeft het me niet beperkt, ik heb altijd een fijne vriendenkring gehad en nog steeds gelukkig. Maar de schaamte voor het stotteren is er wel. Op school ben ik heel erg bang geweest, vooral op de middelbare school. Ik heb mij zo geschaamd voor mezelf! Het gevoel dat je niet weg kon en zomaar een beurt kon krijgen vond ik heel beangstigend.
Ik kom er nu eigenlijk pas achter dat ik die angst altijd heb weggeduwd.
Dat werkt een tijdje, maar vroeg of laat haalt het je toch in en dan duik ik weg of trek me terug. Ik ben nu aan het leren om de angst er te laten zijn en met vriendelijkheid tegemoet te treden.

Toch ben je je droom achterna gegaan en volg je nu de PABO-opleiding. Moest je nog iets overwinnen voor jezelf?

Jazeker, ik heb getwijfeld of ik leerkracht kon worden als ik stotterde. Mag dat en kan dat? Tegelijkertijd wist ik dat het belangrijker voor me was om iets te doen wat ik echt graag wilde en dat het stotteren dan ook minder een rol zou spelen. Als ik in een hele strakke, zakelijke omgeving ben waar het minder draait om wie je bent, maar meer om wat je presteert heb ik bijvoorbeeld meer last van stotteren. En er was nog iets dat meespeelde: omdat ik vroeger zelf zo bang ben geweest op school, weet ik hoe kinderen zich kunnen voelen op school. Niet alleen voor kinderen die stotteren kan school beangstigend zijn, maar ook voor kinderen die hooggevoelig zijn of op andere manier anders zijn dan anderen. Ik wil kinderen het gevoel geven dat het goed is zoals ze zijn. Er hoeft aan niemand gesleuteld te worden. School is een plek waar het fijn is om te zijn en waar je leuke dingen leert waarmee je de wereld kunt ontdekken, dat is mijn missie.

Momenteel loop je stage op een basisschool. Hoe zijn de reacties van de kinderen?

Voordat ik kinderen het gevoel kan geven dat het goed is zoals ze zijn, is het nodig dat ik mezelf ook helemaal accepteer zoals ik ben. En dat is soms confronterend. Het is eigenlijk heel gek: ik vind alles aan mijzelf oké, maar als het op stotteren aankomt… dan is het toch een ander verhaal. Dan komen er onbewuste patronen naar boven, overtuigingen dat stotteren toch eigenlijk niet kan en helemaal niet als je juf bent. Langzaam beginnen deze patronen te verschuiven en komt er ruimte voor nieuwe overtuigingen. Het sleutelwoord in dit proces is voor mij overgave. Overgave aan het moment, aan de angst en aan het idee dat ik goed ben zoals ik ben.

Ik loop nu stage in groep 7 en een paar weken geleden moest ik een dictee geven: 21 zinnen oplezen en ik kon geen woorden vervangen natuurlijk.
Ik zal het eerlijk zeggen: ik heb de nacht ervoor heel slecht geslapen. In de auto op weg naar school had ik het gevoel alsof ik naar de brandstapel reed. Ik zag geen uitweg meer. Toch wist ik ook dat dat maar gedachten zijn die niets te betekenen hebben en dat ik deze angst maar op één manier kan overwinnen en dat is niet door weg te kruipen, maar door er juist liefdevol naar te kijken. Het dictee ging goed, tot de laatste drie zinnen.
Toen blokkeerde ik. De kinderen keken me verbaasd aan en ineens dacht ik: wat een onzin al die zorgen. Ik ben gewoon zoals ik ben! Tegen de klas zei ik: “Ja, ik ben een juf die stottert, daar heb ik af en toe last van. Als je me niet verstaat, moet je even je vinger opsteken, dan zeg ik het nog een keer.”
Het was alsof ik mij overgaf aan het moment en ophield met vechten.
De kinderen reageerden heel goed. Een jongen vroeg bij welke letters ik het had. En dat was dat. Overigens, hadden ze het dictee heel goed gemaakt! Wat me vooral opviel was de sterke verbinding die ik naderhand met de klas voelde. Voor het eerst in mijn leven bedacht ik mij dat stotteren ook iets positiefs kan brengen.

Na schooltijd besprak ik het hele voorval met mijn stagementor. Ze was heel verbaasd toen ik haar vroeg of ik juf kon zijn als ik stotterde. “Waarom niet?” zei ze, “iedereen heeft wel wat, het is juist mooi voor kinderen om te zien dat je ook gewoon een mens bent en kunt worden wat je wilt.”

De week erna kwam ik weer in de klas en kreeg ik een complimentenblad van de kinderen. Ze hadden het er met de juf over gehad en vonden het vooral heel naar dat ik ervan was geschrokken. Het feit dat ik stotterde maakte hun niks uit… Het was een heel mooi complimentenblad met zinnen als: Je bent een goede, lieve juf. Je bent jezelf en dat vind ik fijn. Je kunt goed moeilijke sommen uitleggen.
Het complimentenblad hangt nu in mijn slaapkamer naast mijn spiegel en elke dag kijk ik ernaar. Af en toe val ik terug in oude gedachtepatronen en voel ik de angst voor stotteren weer, maar er is ook een nieuw paadje aan het ontstaan in mijn hoofd. Daar staat een bordje bij met de tekst:
Ik ben veilig en goed zoals ik ben.