Notitieboekje

Van de week op een verjaardag ontmoette ik hem weer: een man die niet kan praten. Al heel wat jaar geleden is hij geopereerd aan zijn keel en sindsdien kan hij niet meer spreken. Waar hij gaat of staat, hij neemt een notitieblokje en pen mee. Ik zag hem weer communiceren: zonder stemgeluid maar duidelijk de mondbewegingen makend. En als zijn gesprekspartner het niet begreep kwam het notitieblokje tevoorschijn en maakte hij zich alsnog “verstaanbaar”.

En terwijl ik zat te kijken dacht ik (met een zeer onterecht gevoel van jaloezie, waar ik erg van schrok): “wat makkelijk dat hij een notitieblokje kan pakken en zijn verhaal, zijn boodschap kan opschrijven”. Deze man laat zich niet het zwijgen opleggen. Terwijl ik zo dikwijls denk “ach, ik hou m’n mond maar”. Ik laat me de mond snoeren door angst: angst om te stotteren, angst om op te vallen als ik iemand ontmoet die mij niet kent.

Maar van de week las ik ook een stukje uit het boek “Speech is a river” van Ruth Maed.
Haar conclusie:

Eén, we stotteren niet als we zingen.

Twee, we stotteren niet bij bepaalde vrienden, kleine kinderen of dieren.

Drie, we stotteren niet als we hardop voorlezen als we weten dat niemand anders op gehoorafstand is (hoewel meestal bij het hardop lezen de schrik ons om het hart slaat).

Vier, we stotteren niet als we eenstemmig spreken.

Vijf, we stotteren niet als we fluisteren.

Dit is zo’n verblindende tegenstrijdigheid met alle feiten die we hebben geleerd en heeft zulke verstrekkende implicaties, dat de meeste therapeuten weigeren deze waarheid toe te geven: als je alleen bent en weet dat je alleen bent, verdwijnt alle moeite om te spreken als sneeuw voor de zon, en de mechaniek van het spreken gaat over op de automatische piloot en kost geen moeite.

Dit geeft hoop! Ik Kan Spreken! Als ik de juiste “mindset” heb, is alles mogelijk! Ik heb geen notitieboekje nodig! Ik heb een mooie stem!!!