Weekje IJsland…….voor een Wereldcongres

Aan het woord is Gijs, één van de 160 deelnemers aan het Wereldcongres voor mensen die stotteren.

Daarbij waren 26 landen vertegenwoordigd. Jij mocht erbij zijn als deelnemer uit Nederland. Hoe kwam dat zo? Had je een doel?

Het was denk ik de Update-nieuwsbrief die me op het congres attendeerde. En het was eigenlijk IJsland dat de doorslag gaf: dat schijnt heel mooi te zijn, en dat bleek te kloppen. IJsland wilde ik altijd al eens zien en dat congres leek me interessant om bij te wonen. Dus twee vliegen in één klap bij wijze van spreken.

Waren er meer Nederlanders?

Ja, als ik even nadenk kom ik zeker op acht anderen. Met één ervan had ik vorig jaar nog een therapie gevolgd, dus het was leuk om bij te praten. Ik heb trouwens niet iedereen gesproken, maar met de meesten wel. Er was een whatsapp-groepje opgericht waardoor je van tevoren al een beetje beeld kreeg van wie er allemaal zouden zijn.

Werden er workshops of lezingen gegeven door Nederlanders?

Nederland was zeker goed vertegenwoordigd met 5 lezingen/workshops maar ik heb er geen van gezien. Er waren drie zalen, dus je ziet in feite maar 1/3 van het hele programma. En je kiest toch de onderwerpen die je het meeste interesseren.

Niet alleen waren er mensen die stotteren aanwezig, maar ook wetenschappers en therapeuten. Nieuwe onderzoeken en ontwikkelingen werden gepresenteerd. Welke waren voor jou opvallend te noemen?

Waar ik nog niet eerder over gehoord had was een onderzoek naar medicatie. Nu was dat verhaal met nogal wat medische termen in ’t Engels niet heel gemakkelijk te volgen, maar boeiend vond ik het zeker. Niet dat ik verwacht dat de ‘stutter pill’ binnenkort te verkrijgen is hoor, er moet nog veel onderzoek naar bijwerkingen en dergelijke gedaan worden en niet iedere PDS zal er hetzelfde op reageren.

Naast de lezingen van wetenschappers en therapeuten  kwamen ook lezingen door PDS aan bod. Heeft dat jou nieuwe inzichten gegeven?

Het grootste deel van de lezingen en workshops die ik gevolgd heb is door PDS gegeven, maar ik kan niet zeggen dat dat tot echt nieuwe inzichten geleid heeft. Sommige lezingen waren heel ‘empowering’ en er was ook een mooie lezing over gegrond zijn; het was mooi om je het belang daarvan weer te realiseren.

Kwam je nog specifiek voor een spreker waarover je had gelezen of waarin je geïnteresseerd was?

Ja, dat was ook nog een reden om naar het congres te gaan. Van William D. Parry zelf had ik al gehoord dat hij een lezing zou geven, en die wilde ik heel graag bijwonen. Naar mijn bescheiden mening is Parry’s werk, na dat van John C. Harrison, het meest baanbrekend. Hij verklaart namelijk precies de oorzaak en het proces van stotteren, en waarom dat zo moeilijk te doorbreken is. Ik zeg niet dat hij DE oplossing heeft maar wel de verklaring.

Heb je ook actief kunnen deelnemen aan workshops die werden gegeven? Welke en waarom?

Alleen een workshop over stemgeving. Leek me interessant en het leek me ook goed om zo een beetje los te komen. En het brengt je meteen in contact met anderen.

Was er tijd voor ontspanning en social talk?

Achteraf bezien is dat het leukste aan zo’n congres, je maakt gemakkelijk veel contacten. En het doet je goed om te zien dat ‘ons probleem’ internationaal is; je bent echt niet alleen.

De organisatoren hebben enorm hun best gedaan, ook qua ontspanning: o.a. karaoke, een excursie en een tour langs de IJsland-highlights met geisers en watervallen.

Ik ben blij dat ik dit heb meegemaakt en ik kijk al uit naar het volgende wereldcongres… Alleen jammer dat dat pas in 2022 in Israël is.