Life on Delay van John Hendrickson is een onuitwisbaar verslag van doorzettingsvermogen, een gevoelvol verhaal over niet opgeven en een kijkje in het proces van vrede sluiten met ons verleden en heden.
“The Look (die blik) is bijna altijd hetzelfde. Het is het moment dat de luisteraar zich realiseert dat er iets mis met je is, dat moment dat ze subtiel ineenkrimpen. Ze weten niet of ze tussenbeide moeten komen of moeten blijven wachten terwijl je probeert en niets zegt. Ze voelen waarschijnlijk niet dat hun schouders omhoog komen, dat hun hoofd ongemakkelijk wegtrekt. Het is primair deze reactie: een ander persoon dat zich letterlijk van je terugtrekt, het probleem. Zelfs tijdens de chaos van het stotteren, zie je het, alles. Het oordeel. Het meeleven. De “waarom praat hij zo” uitdrukking. Het maakt niet uit hoeveel jaren er verstrijken, hoe gevoelloos je ook wordt, The Look verlaat je nooit.
Ik heb The Look gekregen van ouders, priesters, onderwijzers, bazen, vrienden en vriendinnen. The Look was er in speeltuinen toen ik ouder werd. Stewardessen en barista’s en bedienden bij de pizzeria in de buurt van mijn appartement geven me The Look. Ik krijg het van collega’s en buren en vreemden op verjaardagsfeestjes. Ik neem het ze niet kwalijk. Misschien heb je zelf iemand The Look gegeven, en dat neem ik je niet kwalijk. De kans is groot dat je deel uitmaakt van de 99 procent van de bevolking die niet stotteren. Maar als je tot de 1 procent van de mensen in de wereld behoort die dat wel doet, dan hoef ik je The Look niet uit te leggen. Iemand gaf je eerder vanmorgen The Look. Iemand anders geeft je The Look voordat je vanavond naar bed gaat.
The Look is een van de redenen waarom mensen die stotteren wegkijken.”
Meer over het boek is te lezen onder ‘Informatiebronnen’.
Life on Delay. Een confronterend boek. Met name de interviews met zijn ouders en broer. De gezinsdynamiek. Sinds John's angst voor stotteren weg is en er niet meer tegen vecht maar omarmd, durfde hij de confrontatie aan met de mensen uit zijn traumatische verleden. Eerder was het onbespreekbaar. Met zijn ouders had hij nooit eerder zo open gesproken over zijn stotteren en wat het met hem heeft gedaan. En met zijn broer die hem genadeloos heeft gepest, zijn ouders waren onbekwaam geweest hem daarin te beteugelen. Gesprekken over hun eigen perspectief van toen, over hun gevoelens en onzekerheden, eerlijk, zonder ontkenning of bagatellisering. Zonder in de verdediging te schieten. Spijt. Voor John waren de diepgaande interviews helend. Hij draagt het niet meer alleen.