Het algoritme van stotteren

Olga Bednarski heeft het in haar boek ‘The Anatomy of Stuttering’ over het algoritme van het stotteren.
Maar wat bedoelt ze daar mee?

Als je op zoek gaat naar bijvoorbeeld een tas via de zoekfunctie op je computer, krijg je daarna tal van suggesties over tassen. Het is het algoritme van Google.
Hetzelfde gebeurt ook in je eigen brein; ga je een bepaalde situatie in, dan zoekt jouw brein al naar bekende overeenkomsten. Hetzelfde weggetje wordt dan weer gebruikt. Lekker makkelijk.

Vanuit een gedachte ontstaat een bepaald gedrag, iets dat al bekend is. Als het over spreken gaat, is dat in de meeste gevallen een negatieve gedachte, want spreken geeft onrust, paniek, schaamte, worsteling, wat weer tot stotteren kan leiden.

Is daar aan te ontkomen? Zijn er andere keuzes te maken? Hoe kun je dat dan beïnvloeden?

Hoe maak je nieuwe weggetjes aan?
Volgens Olga is het grootste probleem bij stotteren dat we onze eigen geest geloven. 
En als je vastbesloten bent om stotteren te overwinnen, dat je de psychologie en het algoritme moet begrijpen van hoe spreekangst wordt gecreëerd en opnieuw gecreëerd.

Stotteren is aangeleerd gedrag en mede door ongunstige ervaringen heb je een bepaald beeld van de werkelijkheid. Daardoor ontstaat een interne klem, zelfkritiek en samen met aangeboren gevoeligheid manifesteert zich een onjuist gedrag, zoals stotteren.

Mensen die stotteren beschouwen spreeksituaties als een prestatie.

De negatieve indruk en het zelfbeeld zijn zo geworteld in de geest, dat het deel uit gaat maken van je identiteit. Je vereenzelvigt je ermee. Je kunt je niet voorstellen dat je vrijuit kunt spreken, zonder te stotteren.
Spreken wordt gezien als stress; het is onaangenaam, vernederend, een angstige ervaring, dat je maar beter kunt vermijden. 

Vermijding is daarom een van de meest voorkomende veiligheidsgedragingen, omdat je daardoor tijdelijk minder angst ervaart. Met als resultaat het in stand houden van sociale angsten.

Je reageert in feite onbedoeld steeds op dezelfde wijze in een spreeksituatie. 

Bovendien ga je je ‘mislukking’ talloze keren in je hoofd herhalen. Je ziet al voor je hoe je weer zult gaan stotteren en hoe anderen daarop zullen reageren.
Je oefent als het ware dat je gaat falen. En dat zal dan ook gebeuren. Een selffulfilling prophecy.

Daar komen nog ervaringen en emoties ook bij om de hoek kijken.

Elke gedachte aan een emotioneel geladen gebeurtenis activeert een reeks neuronen. Dat zijn die verbindingen die elke keer worden versterkt als je dezelfde weg volgt. 
Dus door steeds terug te keren naar dezelfde gedachten en gevoelens, creëer je dezelfde omstandigheden, die op hun beurt weer dezelfde emoties en gedachten oproepen. Door eindeloos na te denken over je problemen (bewust of onbewust) creëer je steeds weer dezelfde moeilijkheden. Het is eigenlijk je strijd plannen en blokkeren!, aldus Olga.

Leg daarom nieuwe wegen aan.

Wat een grote impact op het denken kan hebben is je houding. Olga noemt dat de sleutel tot verandering. 

Spreken is een natuurlijk menselijk vermogen en moet ook als zodanig worden ervaren. Het moet als vanzelfsprekend worden beschouwd, zonder de stress van fixatie en piekeren erover. Vloeiend spreken is geen beloning voor hard werken of goed gedrag.

Om de hersenen te herprogrammeren kun je gebruik maken van visualisaties.
Het wordt ook wel future-packing genoemd wanneer onze hersenen fantasierijke ervaringen als geleefde gebeurtenissen uit het echt leven opslaan.

Zie en voel jezelf als iemand die vloeiend spreekt. Daardoor worden sterke neurale paden aangemaakt.

“Stotteren kan alleen worden opgelost als je bereid bent om in contact te komen met jezelf en bereid bent om een ​​reis van zelfontdekking en herontdekking te beginnen. Dat omvat het begrijpen van onze psychologie en het begrijpen van alle beperkende programma’s die in je hoofd rondspoken en dagelijks huur in rekening brengen, evenals zien hoe spraakblokkades zelf worden gecreëerd. Dit is jouw verantwoordelijkheid en die van jou alleen.

Stotteren woont in je geest – alleen in je geest. Alleen jij hebt de macht om variabelen te lokaliseren die het probleem voeden en om ze één voor één op te heffen. Dit is je innerlijke technische werk en niemand kan het voor je doen, net zoals niemand je leven voor je kan leven.” (Olga Bednarski)