Kissing the stone

Thuis gekomen na een dag of 10 Ierland. Het stotteren gaat nooit met vakantie, altijd is het bij me. En ook onderweg verschillende reminders…..

Na geland te zijn in Cork reden we naar Blarney Castle, bewust gekozen om “de steen”, waar dit kasteel bekend om staat, te kussen. Want: wie deze steen kust, wordt gezegend met welbespraaktheid! Helaas was ik niet de enige, een uur in de rij gestaan voordat ik aan de beurt was. Hoog in het kasteel, boven een gapend gat lig je dan op je rug, hoofd in de nek en trachten de steen te raken met je lippen. Ik heb het gedaan maar wat was het eng! Met stiekem in mijn achterhoofd “ik weet dat het onzin is maar stel……..”. Hoe ver gaan wij mensen die stotteren om ervan af te komen! Dat blijkt ook wel uit de vele therapieën in ons land die zonder goede onderbouwing mensen behandelen voor stotteren en veel geld verdienen aan wanhopige PDS’ers.

In Dublin kregen we een rondleiding door het Trinity College en in het midden van het plein staat een zogenaamde beltoren. Op de 4 zijkanten is een wijsgeer afgebeeld, en 1 daarvan is Demosthenes. De Griekse wijsgeer waarvan men zegt dat hij stotterde. Door middel van kiezelstenen in zijn mond, staande bij de zee en boven de branding uit schreeuwend zou hij het stotteren overwonnen hebben.

Op zoek naar een leuk restaurantje liepen we langs “The Speakeasy Bar”. Even gekeken en geluisterd of het een soort “stottercafé” was maar nee, blijkbaar wordt het spreken makkelijker naarmate er meer whiskey genuttigd wordt……

Onderweg in een stadje kwamen we deze spreuk tegen: If you have the words, there’s always a chance you’ll find the way. Of in het Nederlands: Als je de woorden hebt, is er altijd een kans dat je de weg zult vinden. Voor ons nog mooier om het om te draaien en zo te lezen: “Je hebt altijd de kans (mogelijkheid) om de weg te vinden, zodat je de woorden hebt”. Ik denk dat ik nu, eindelijk, op de goede weg ben en mijn woorden ga vinden!

Vakantie, het is elk jaar weer een uitdaging. Heel wat schietgebedjes gaan er omhoog tijdens de reis en verblijf, mijn angst is dat er iets met manlief gebeurt en ik iets moet regelen, oftewel “als ik gedwongen wordt te praten”. Altijd is die angst aanwezig, zo herkenbaar voor ons PDS maar waar anderen geen weet van hebben.

Toch heb ik gemerkt dat ik aan het veranderen ben, dankzij de boeken die ik lees en die ook op deze site staan. Boeken waarin ik lees “spreken is een autonome functie en door alles wat je probeert om maar niet te stotteren verergert het juist” en “aandacht geven aan ademhaling en dergelijke geeft spanning (=stotteren), laat het los”. Dit heb ik gedaan en ik heb meer dan ooit tevoren gesproken met de mensen die we tegenkwamen. En wat is het heerlijk om de angst los te laten en het spreken te laten komen zoals het komt. En om dan te ervaren dat door die houding er veel minder stotters komen, wat een overwinning.