Ik kon alleen met honden praten

Anna Margolina werd gevraagd om over veerkracht te schrijven.
Lees haar bijzondere verhaal.

In 2008 leek mijn leven alles te zijn waar ik ooit naar verlangde. Ik, een persoon die opgroeide in de Sovjet-Unie, had nu een mooi huis in Amerika. Bovendien had ik een man, een schattig wit pluizig hondje, twee tienerdochters en een zoontje. Wat kan ik nog meer wensen! Toch was mijn ziel in duisternis gehuld en voelde ik me hopeloos, uitgeput en verslagen.

Het probleem was dat in dit nieuwe land, de Verenigde Staten, dat mijn thuis werd, niemand me kon verstaan ​​of bereid was lang genoeg te luisteren om menselijk contact te vormen​. Een van de redenen was mijn zware Russische accent. Een andere reden was een spraakgebrek genaamd stotteren, dat zo ernstig was dat ik niet eens mijn eigen naam kon uitspreken. Wat me echter verbaasde, was dat ik nooit stotterde als ik met honden praatte. Als je ooit met een hond hebt gepraat, weet je dat het geweldige wezens zijn. Ze oordelen nooit. En ze houden onvoorwaardelijk van je met al je gebreken en onvolkomenheden. Ik kon niet van mezelf houden. Ik vond mezelf niet eens leuk. Ik voelde me een totale mislukking.

Uiteindelijk had zelfs mijn logopedist geen opties meer. Ik zag haar elke week in de hoop mijn stotteren uit te roeien. Elke week produceerde ze een nieuw hulpmiddel om me te helpen gemakkelijker te praten, en elke week slaagde ik er niet in om me te verbeteren. Ik denk dat het uit wanhoop was dat ze besloot om zoiets bijzonders te proberen, dat ik in eerste instantie mijn oren niet kon geloven.

“Anna, ik wil dat je expres gaat stotteren.”

“Wat?”

Mijn onmiddellijke reactie was om haar kantoor uit te lopen en de deur dicht te slaan. En toch wilde iets in mij deze laatste kans grijpen. Wat heb ik tenslotte te verliezen?

Dus besloot ik op een dag te stoppen met het bestrijden van mijn spraakproblemen, maar ze in plaats daarvan te omarmen, te accepteren en zelfs expres te stotteren. En er was een vreemd gevoel dat ik nog nooit eerder had meegemaakt. Het was een gevoel de touwtjes in handen te hebben. Wat nog verbazingwekkender was, was dat mijn spraak met gemak begon te stromen. Het duurde maar even, daarna werd het stotteren hervat, maar het was genoeg. Ineens kon ik het zo duidelijk zien. Ik stotterde nooit als ik met honden praatte. Het was makkelijker om te spreken als ik expres stotterde in plaats van te proberen niet te stotteren. Ik wist dat ik een manier moest vinden hoe ik mezelf kon leren me net zo op mijn gemak en zelfverzekerd te voelen bij mensen als tijdens het praten met honden.

Allereerst kwam ik terecht bij Toastmasters. Stel je voor hoe het voelt om door de zaal naar voren te lopen, op het punt een ​​publiek toe te spreken, wetende dat ik zal stotteren en dat het pijnlijk en gênant zal zijn. Tijdens mijn eerste toespraak kon ik mensen niet eens in de ogen kijken. Ik dacht dat ze me uit de club zouden zetten. Maar ze gaven me een staande ovatie.

Na mijn eerste toespraak moest ik mezelf ertoe dwingen het opnieuw te doen. En opnieuw. En opnieuw. En elke keer als mijn hart in mijn keel bonsde, veranderden mijn knieën in gelei en voelde mijn borst zo strak aan dat ik niet kon ademen. Uiteindelijk had ik er genoeg van. “Ik zal een coach, een mentor, een magiër moeten vinden – iemand die me kan helpen.” Dus vond ik een specialist in neurolinguïstisch programmeren die me hielp om angst te verminderen. Tot mijn grote vreugde begon mijn spraak ook soepeler te verlopen. Het was als magie. Aha! Ik was op de goede weg.

In de daarop volgende 10 jaar werd ik gecertificeerd in neurolinguïstisch programmeren, hypnotherapie en een aantal andere geneeswijzen. En ik werd mijn eerste cliënt, die lagen van trauma’s en genezende wonden van mijn hart en ziel ontrafelde. Ik ben ook begonnen met het volgen van improvisatie-, acteer- en zelfs clown-lessen. Ik ontdekte dat mislukkingen een springplank kunnen worden naar persoonlijke groei, zolang ik eraan dacht dat ze me er niet van weerhouden om verder te gaan.

Tegenwoordig is mijn spraak niet helemaal vrij van stotteren. Deze oude gewoonte komt van tijd tot tijd terug. Maar vandaag de dag kan ik dingen doen die 10 jaar geleden in mijn stoutste dromen niet voorkwamen. Ik geef lessen en seminars, spreek op professionele conferenties en coach particuliere klanten. Tegenwoordig weet ik dat mijn stotter-worstelingen mij niet beïnvloeden en ze kunnen me er zeker niet van weerhouden om groots te presteren op het toneel van het leven. Ik hoef mezelf niet langer ertoe te zetten om te praten. Ik spreek met vreugde, zelfvertrouwen en vooral: ik heb plezier.

Als ik terugkijk, zie ik een pad vol pijnlijke mislukkingen. Ik huiver bij de gedachte hoe gemakkelijk het was om gewoon op te geven. En ik ben dankbaar voor mijn koppige vastberadenheid, en dat ik na elke mislukking bleef doorgaan, bleef reiken en soms vooruit bleef kruipen. Vandaag de dag ben ik dankbaar voor het stotteren. Het werd mijn geschenk, mijn motivatie en mijn wake-up call. Hierdoor weet ik nu met onwankelbare zekerheid: ik heb een stem.