OMA

Vandaag, 4 juni, is het “Nationale Opa en Omadag”, deze dag is bedoeld om de bijzondere band tussen grootouders en kleinkinderen te vieren! Ik kan erover meepraten, wat is het bijzonder om een band op te bouwen met de kinderen van je kind(eren). Deze oma en opa hebben 2 lieve kleindochters en misschien komt er vandaag (of in ieder geval zeer binnenkort) nog 1 bij!! Wat zijn we gezegend!

Oppas-oma is een taak die ik met veel plezier uitvoer! Wat is het genieten. De oudste is bijna 2 en als zij en haar zusje bij mij zijn, klinkt de hele dag: “oma, boekje lezen”, “oma, buiten toe”, “oma” en wat er dan maar volgt. Ze houdt me wel bezig. En alle boekjes worden minstens 2x per oppasdag, door oma, voorgelezen! Geen probleem, geen stotter te bekennen! En ook spreken tegen beide zusjes verloopt natuurlijk, zonder enige hapering. 

Ik herinner me dat het met onze eigen kinderen net zo was, ik heb altijd veel met mijn kinderen, en nu kleinkinderen, gekletst. Lekker buiten wandelen en alle dieren aanwijzen en de bijpassende geluiden laten horen. Leuke anekdote met de oudste kleindochter: “Wat zegt de koe?” Antwoord: “Koeoeoeoeoe”, hahahaha.

En wat toen zo was en nu weer: als ik iemand tegenkom, wordt ik mij bewust van mijn spraak en stotter ik ook tegen de kleinkinderen. Waarom? Toen begreep ik het niet en raakte ik er gefrustreerd van, maar nu begrijp ik hoe het zit. Ik hecht, nog steeds, waarde aan de mening van andere (volwassen) mensen. Wat zullen ze niet van me denken als ik stotter tegen mijn kind of kleinkind? Maar als ik dit zo belangrijk vind, zeg ik daarmee niet tegen mezelf dat ik niet goed genoeg ben om mijn kleinkinderen te verzorgen? Mijn grootste criticus (ikzelf) laat op die momenten van zich horen. Wat is dit een lastige materie. Met mijn verstand weet ik dat ik goed genoeg ben, mijn gevoel zegt iets anders. Ondanks alle therapieën, NLP, goede boeken enz. 

Ik denk hier al een poosje over na en kom er niet verder mee. Misschien is het maar het beste als ik er geen gedachten meer aan vuil maak. Met mijn kinderen is het goed gekomen, ondanks dat ik tegen hen gestotterd heb. Met de kleinkinderen zal het, wat spreken aangaat, ook zeker goed komen. Daar ben ik van overtuigd!

Ik hoor vast nog heel vaak: “OMA!!”