The Perfect Stutter

Auteur Paul Brocklehurst

In The Perfect Stutter onthult Paul Brocklehurst de impact van stotteren op zijn gehele menszijn. Hij heeft zich daaruit ontworsteld door studie en zelfonderzoek en ondervonden dat het hele leven groter is dan het onderdeel stotteren.

Na gefaald te hebben op de universiteit, sociaal geïsoleerd en tot wanhoop gedreven door zijn stotteren, kwam hij toevallig in aanraking met een boek over Zen wat hem een sprankje hoop gaf. Beetje bij beetje veranderde zijn kans op geluk en het stotteren – dat voorheen het grootste obstakel vormde – werd de katalysator voor de ontwikkeling van een nieuw en diep bevrijdend perspectief op het leven.

Verweven met het persoonlijke verhaal van Brocklehurst, onderzoekt The Perfect Stutter de aard van taal en verbale communicatie, de betekenis van fouten en de rol die waarden en waardeoordelen in ons leven spelen.

Door dit te doen, benadrukt het boek het belang van onze diepste verlangens en hun relevantie voor ons begrip van wat het betekent om een ​​mens te zijn.

Over de auteur
Nadat zijn stotteren geen probleem meer was, keerde Paul Brocklehurst terug naar de universiteit om logopedie en vervolgens psycholinguïstiek te studeren, en ten slotte voltooide hij een doctoraat in experimentele psychologie. Als onderzoeker is hij vooral bekend om zijn onderzoek naar de aard van innerlijke spraak, de relatie tussen stotteren en de angst voor communicatiefalen, en om zijn ontwikkeling van de Variable Release Threshold-hypothese van stotteren.

“Sinds ik in aanraking ben gekomen met Zen, ik was begin twintig, is het me duidelijk dat mijn zoektocht om stotteren te begrijpen deel uitmaakte van een veel bredere, spirituele zoektocht – naar het begrijpen van lijden. En in de loop der jaren, heb ik herhaaldelijk waargenomen hoe de inzichten, die het stotteren me bracht, essentiële stappen vormden op die bredere zoektocht.
Ik ben me ervan bewust dat de reis die ieder van ons maakt uniek is. We moeten allemaal onze eigen ingrediënten malen, en die ingrediënten zullen onvermijdelijk verschillen, afhankelijk van onze levenservaringen en hoe we functioneren en dingen begrijpen. Toch zijn er duidelijke overeenkomsten in onze ervaringen, en vanwege deze overeenkomsten denk ik dat er veel te winnen valt bij het schrijven en delen van onze verhalen. Nu ik eindelijk aan het einde van mijn boek ben aangekomen, komt het me voor dat zelfs als niemand anders het ooit zou lezen, ik het zelf heb gelezen. Ik heb het inderdaad vele malen gelezen – als onderdeel van het proces van redigeren en corrigeren ervan. En elke keer dat ik dat deed, merkte ik dat ik nieuwe verbindingen maakte en tot nieuwe inzichten kwam. En elke keer, zonder uitzondering, merkte ik dat ik me een beetje lichter voelde, en een beetje dichterbij bij dat bredere doel – van het in staat zijn om de onderliggende perfectie te herinneren van alles wat is.”

Fragment uit ‘The Perfect Stutter’ van Paul Brocklehurst