Stotteren volgens Levina

Een blog over wat stotteren is, in mijn ogen. Een conclusie die ik getrokken heb na alle therapieën die ik gevolgd heb, na alles wat ik gelezen en vooral, zelf ervaren heb.

Stotteren is de gedachte/overtuiging dat ik bepaalde woorden niet zeggen kan. En met de angst voor wat mensen van het stotteren, van mij, zullen vinden houd ik dit in stand.

In onze hersenen is spreken “vastgelegd” als autonome functie, spreken gaat vanzelf net zoals lopen. Maar bij PDS (personen die stotteren) gaat er op een gegeven moment iets mis, meestal door een traumatische ervaring. Bij mij kwam dat moment op 7 jarige leeftijd na strafwerk krijgen in de klas. Ik heb van andere PDS gehoord dat het stotteren begon door een ziekenhuisopname, Sinterklaas, scheiding van de ouders of iets dergelijks. De hersenen van het kleine kind raken op zo’n moment overbelast door de angst die het ervaart en het spreek-automatisme is even ontregeld. Als er door de omgeving geen aandacht aan het niet vloeiende spreken zou zijn besteed, was het vanzelf weer verdwenen. Maar ja, ouders schrikken zich rot…

Mijn overtuiging is dat PDS de angst voor de mening van anderen en de angst voor woorden en letters moeten overwinnen. Het automatisme weer moeten opzoeken, maar hoe doen we dat?

In ieder geval niet door te denken dat stotteren een afwijking is in de hersenen, of een timing stoornis, een spier die niet goed werkt of ademhaling die niet onder controle is! Dit is kolder en alle PDS die hieraan vasthouden en dit geloven zullen nooit vrij worden van stotteren. Zullen juist erger gaan stotteren dan ooit. Het is beter te kijken naar de momenten dat het automatisme er wel is, als je alleen bent of tegen een dier praat. Geef hier alle aandacht aan!

Voor mij is de oplossing: geluid maken! Geen woorden spreken maar het geluid vormen in de keel en daarvan genieten. En stotter ik, gewoon doorgaan, geen drama van maken. Ik heb het stotteren al die jaren zo verschrikkelijk gevonden, mij zo geschaamd maar achteraf denk ik “is de wereld ooit vergaan door mijn gestotter?” (want zo voelde het) NEE!

Natuurlijk, ik ben niet het werk gaan doen dat me leuk leek. En ik heb kansen laten liggen omdat de angst mij liet stoppen. Maar blijf hier niet in hangen lieve mensen. Je kunt de hele wereld de schuld geven van je gestotter en eisen dat anderen (logopedisten, stottertherapeuten, psychologen, je buurman of wie dan ook) het stotteren verhelpen maar de enige die het kan, ben jij! Neem verantwoordelijkheid en verander je gedachten! Kom tot bloei!