Zijn wie je bent

Ben je een ‘stotteraar’ of ‘iemand die stottert’?

Het lijkt geen verschil te maken, toch maakt het naar mijn idee een wereld van verschil.

Het is maar net hoe je jezelf ziet.

Zolang je jezelf identificeert met het stotteren, zal je jezelf iedere keer bevestigen als iemand die niet vloeiend spreekt. De overtuiging dat je nu eenmaal stottert, met alle ervaringen uit het verleden, houdt het patroon in stand. Het staat een verandering van overtuiging in de weg.

Ik heb me heel lang bezig gehouden met het niet-willen-stotteren; daarom volgde ik diverse logopedie- en therapietrajecten om er maar van af te komen.

Want stotteren is, hoe je het ook bekijkt, vervelend en lastig; je voelt je misschien zelfs minderwaardig, dus is het iets waar je wat aan moet doen. Een onvolkomenheid, in mijn ogen geen handicap, maar wel een belemmering. Het belemmerde mij om te zeggen wat ik wilde, te laten zien wie ik ben, de keuzes die ik maakte om maar zo min mogelijk te hoeven praten.

In feite creëer je hiermee een negatief zelfbeeld. Je kunt je nauwelijks voorstellen dat je op een andere manier kunt spreken, vrijuit, zonder te stotteren.

Stotteren wordt dan een onderdeel van je identiteit.

Ik zag mezelf als ‘stotteraar’.

En, werd me gezegd, ik moest het maar accepteren.

Maar wat houdt acceptatie dan precies in?
Betekent het dat je er maar mee moet leven? Dat door het toepassen van een methode, het spreken controleerbaar wordt?
Zelfs werd gezegd dat je trots kunt zijn op je stotteren (!).

Maar, geef toe, stotteren is vervelend en lastig, iets waar je (liefst zo snel mogelijk) vanaf wilt.

Behaalde resultaten uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst, maar hebben wel tot andere inzichten geleid. Ik wilde het verder onderzoeken; waarom blijft het een probleem?

Door mijn zoektocht ben ik het stotteren in een ander daglicht gaan plaatsen.

Ik identificeer mij als ‘iemand die stottert’.
Ik geef er aan toe, ik laat het toe dat ik af en toe stotter. Ik geef mezelf de vrijheid om te zeggen wat ik wil, of ik wel of niet stotter. Sinds ik mij die vrijheid permitteer, maakt het mij inderdaad niet zoveel uit hoe ik praat en geleidelijk aan wordt het meer en vaker vloeiender.

Wat je aandacht geeft groeit. Zo ook met stotteren.

Door er te veel een issue van te maken en te focussen op het niet-willen-stotteren, krijgt het stotteren alle aandacht en blijft het bij je.
Plak jezelf geen etiket op, maar laat vooral zien wie je bent, met of zonder stotteren.