Spreken is Zilver

Waarschijnlijk maakt iedereen die stottert het wel eens mee.
De momenten dat spreken vanzelf gaat. Dat het geen moeite kost, dat je er zelfs niet bij nadenkt, maar dat het gewoon gebeurt.
Meestal zijn het de momenten dat je tegen je hond of kat praat, of tegen een baby.
Als er niemand is die luistert, word je niet beoordeeld. Ook dieren en kleine kinderen oordelen niet. Er is dan geen angst om te stotteren en je doet niet je best om vloeiend te spreken.

Spreken gaat vaak vanzelf als er geen gewicht aan hangt, als het voor je gevoel niet zo belangrijk is wat je zegt. Ook dan doe je geen moeite.

Je hebt in feite twee manieren van spreken: wanneer je je best doet om niet te willen stotteren wordt het geforceerd, met stotteren tot gevolg.
Ben je niet bewust bezig met hoe je spreekt, dan gebeurt het gewoon spontaan. Dan is spreken een automatisme, vanuit je onderbewustzijn. Zo praat iedereen die niet stottert.

Als je de momenten van het spontane spreken zou kunnen uitbreiden, merk je dat het z’n weerslag heeft op hoe je je manifesteert. Je gaat je vrijer voelen in jouw manier van uiten en dat het minder uitmaakt of je wel of niet stottert.

Natuurlijk zijn er dagen dat het spreken minder gaat, door wat voor oorzaak dan ook.
Als je meer spanning voelt of meer druk. Het kan frustrerend zijn omdat je weet dat het ook anders kan.
Ik heb ondervonden dat het dan belangrijk is om het niet groter te maken dan het is. Accepteer het gewoon. Je hoeft jezelf niet iedere keer te bewijzen dat je het kan.

Je weet dat je het kan.

Maar van die dagen kun je leren. Vraag niet te veel van jezelf en doe dan dingen die meer rust kunnen geven in plaats van meer spanning.

Hierover las ik de volgende pakkende oneliner:

“Je vermogen om onvermijdelijke slechte dagen aan te kunnen, bepaalt je succes bij het overwinnen van stotteren.”