Gelieve niet te stotteren…..

“Mijn grootste handicap in het leven is niet mijn stotteren, maar de houding van het gezag: docenten, werkgevers, therapeuten. Vloeiendsprekers die zogenaamd precies weten wat een persoon die stottert wel en niet kan. Dit zijn de mensen die de wereld voor ‘ons’ ontoegankelijker maken. Ze bedoelen het allemaal goed, maar hun dominante en belerende houding ten opzichte van personen die stotteren – wij weten wat goed voor jou is – is schadelijk en verwerpelijk. Het voelt niet alleen als discriminatie, het is discriminatie.”

“Er wordt nog steeds uitgegaan dat je door ‘hard werken’ het stotteren kunt overwinnen. We voelen de maatschappelijke druk om ons stotteren te ‘overwinnen’.

Stotteren wordt nogal eens weggezet als ‘verwijtbare handicap’. De realiteit is dat hevige stotteraars doorgaan al van alles geprobeerd hebben, met uiterste inspanning en een grote weerslag in hun dagelijks leven. Een groeiend aantal behandelaars is het er tegenwoordig over eens dat er geen ‘wondermethode’ tegen stotteren bestaat. Oefenen op vloeiendheid is dan ook niet de oplossing.”

Voor zijn boek “Gelieve niet te stotteren op onze inclusieve werkvloer” vroeg Steven de Jong tachtig werkgevers of hun vacature openstaat voor stotterende sollicitanten.

Het geeft een goed beeld hoe werkgevers op deze vraag reageren, want wat houdt het in?
Wordt er wel gevraagd wat je nodig hebt en mag je stotteren in functies waar schriftelijke en mondelinge vaardigheden worden gevraagd?

Wordt er nog altijd van je verwacht dat je ‘iets aan je stotteren’ gaat doen?

Lees meer hierover onder ‘Informatiebronnen’.