Stotteren wordt in de volksmond nogal eens gebruikt voor een hapering, een verspreking, het struikelen over woorden of verhaspelen.
Dat is niet wat mensen ervaren die chronisch stotteren, waarbij het stotteren een belemmering betekent. Dit soort stotteren gaat gepaard met blokkades, verkramping, spreekangst, vermijden van woorden en situaties, onmacht, schaamte, het niet-kunnen-zeggen-wat-je-wilt.
Stotteren wordt dan een probleem.
Talloze therapeuten, coaches en logopedisten menen dat zij een oplossing kunnen bieden voor dat probleem.
En talloze mensen willen daar graag in geloven. Lees de reviews op de websites er maar op na.
En zeker, er zal een percentage ermee zijn geholpen om minder te stotteren, of er beter mee leren om te gaan, of ja zelfs helemaal niet meer stotteren.
Maar vergeet niet dat er nog altijd een minstens zo hoog percentage overblijft, die opnieuw op zoek gaat naar weer een andere behandeling of uiteindelijk het er maar bij laat zitten, murw geworden.
In haar boek Anatomy of Stuttering, durft Olga Bednaski zelfs te stellen dat stottertherapieën zichzelf in stand houden. Als een andere manier van spreken (zoals een methode of spreektechniek) wordt aangeleerd, werkt het prima tijdens de therapie, en zelfs nog een tijdje daarna. Maar terug in de eigen omgeving in de werkelijkheid van alle dag, sluipt de oude gewoonte van het stotteren er weer in.
Maar goed, dan zijn er natuurlijk de terugkomdagen of wellicht nog een extra cursus om de spreektechniek of methode opnieuw toe te passen.
En zo kunnen mensen eindeloos doorgaan en kunnen therapieën eindeloos doorgaan.
Het blijft zoeken naar een oplossing, maar wordt de kern wel geraakt van het probleem? Wordt het nog te vaak gezien als een complex geheel, een foutje op neurologisch gebied, een erfelijkheidsstoornis, een spier die niet goed is getraind?
Wordt er onderzoek naar gedaan, worden PDS wel serieus genomen?
Ik las in een artikel over adem- en ontspanningstherapie, dat wordt gegeven aan o.a. mensen met hyperventilatie, slaapproblemen en angstklachten, het volgende:
“Het lastige is dat er zo veel verschillende ademmethodes op de markt zijn, waardoor het een enorme uitdaging is al deze varianten wetenschappelijk te onderzoeken, zeker op de lange termijn. En dan is er ook nog eens weinig geld beschikbaar voor dergelijk onderzoek, omdat farmaceuten er niets aan kunnen verdienen. Er komen immers geen medicijnen aan te pas.”
Als je ‘ademmethodes’ vervangt voor ‘stottertherapieën’, dan begrijp je wel dat er geen prioriteit is om een echte oplossing te vinden.
Wat zijn de effecten van behandelingen? Is dat onderzocht, in bijvoorbeeld een klanttevredenheidsonderzoek? Of moeten mensen die stotteren het zelf maar uitzoeken?
Wat de eventuele onderzoeksresultaten zouden kunnen opleveren is waarschijnlijk niet eens relevant voor de mens die stottert zelf. Er zal geen eensluidend antwoord uit komen, waar een behandeling op kan worden gestoeld, dat voor alle PDS uitkomst kan bieden.
Dan zijn er nog de onduidelijkheden over richtlijnen, die bepalen of een therapie daaraan voldoet om in aanmerking te komen voor vergoeding bij zorgverzekeraars. Regulier of niet-regulier, alternatieve therapieën en coaches. Voor de laatste categorieën betekent het sowieso dat deze niet worden vergoed.
Je zou van alle behandelingen iets kunnen meenemen, het kan een stukje zijn van de puzzel, maar het kan ook zomaar zo zijn dat het niet aan je verwachtingen voldoet. Wat dan?
Ik ben van mening dat het niet de bedoeling kan zijn dat je als PDS soms een leven lang kan blijven zoeken naar een oplossing. Ik begrijp dat er niet zoiets als een quick fix bestaat. Iets wat iedereen wel heel graag zou willen: van je stotteren af in 3 dagen! Of een anti-stotterpil!?
Maar uit eigen ervaring weet ik dat dat niet werkt.
Veel hangt af hoe je zelf in het leven staat, of je veel of weinig last hebt van je stotteren, of je er vooruit durft te komen, of je bereid bent om verder te kijken en op zoek gaat naar meer informatie, of je open staat voor andere visies.
Wat is jouw mening over dit onderwerp? Reageer hieronder op deze blog of via de mail (aan het eind van de website).
Er zijn nog geen berichten achtergelaten, wees de eerste.
Laat een reactie achter