Perspectief

Door alle maatregelen om het Coronavirus het hoofd te bieden, is de impact voor een ieder behoorlijk groot.
Het is alsof de wereld haar adem inhoudt; het perspectief is veranderd.

En misschien kijken we nu ook vanuit een ander perspectief naar onszelf, naar onze problemen. Ik was geraakt toen ik op Instagram deze mooie woorden tegenkwam van ’thehappystutterer’.

“De afgelopen dagen is er één woord in mijn hoofd blijven opduiken.
Dat woord is PERSPECTIEF.

Omdat ik momenteel thuis zit, in de lock-down modus zoals iedereen, voelt het alsof alle problemen en problemen die ik een paar dagen daarvoor had, geen groot probleem meer lijken.

Alle worstelingen en frustraties van het leven in mijn eigen kleine wereld lijken nu gekrompen vergeleken met waar mensen over de hele wereld mee te maken hebben … waarbij het gaat om leven en dood?

Ik moet toegeven dat ik altijd het beste uit mijzelf hebt gehaald wat betreft mijn stotteren. Ik heb de negatieve gedachten over mijn stotteren laten verdwijnen … tot het punt waarop ik niets anders dan goeds over mezelf kon zien.

In al die tijd heb ik mijn stotteren verder van me af weten te duwen. Ik kan het nog steeds zien, het is er nog steeds, maar nu laat ik het me niet belemmeren om alle andere geweldige dingen in mijn leven te zien.

Soms gaat het echt om iets groters dan onszelf; om de focus van onszelf af te halen, ons perspectief aan te passen en te zien wat echt belangrijk is. Onze familie, onze vrienden en dierbaren.

Blijf gezond. Pas goed op jezelf mijn vrienden.”

We leven nu in een cocon, een isolement, maar misschien kunnen we meer. Er komen weer verbindingen tot stand; mensen luisteren naar elkaar, begrijpen elkaar.
De wereld zal doordraaien, maar wel vanuit een geheel nieuw perspectief.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Na het plaatsen van een reactie moet deze eerst worden goedgekeurd voordat deze verschijnt.

  • Daan Koetzier zegt:

    Hoe meer tijd ik voor mezelf heb, hoe meer ik stotter. Na mijn pensionering ben ik weer meer gaan stotteren. Ik let erop, toen ik werkte had ik daar geen tijd voor. Nu doe ik weer vrijwilligerswerk en het stotteren is geen item meer. En nu is het crisis, waar het naar toe gaat weet niemand, het is angstig, maar ook reuze spannend. We hebben als mensheid weer de dezelfde belangen, en hetzelfde perspectief, hoop ik.