Paradigm shift

Het verleggen van de focus

Dat stotteren een symptoom van iets is, is bekend. Maar van wat dan? Waarom ben je gaan stotteren? Was er een aanleiding? Een schrikreactie? Of begon het als ontwikkelingsstotteren? 

Veel kinderen gaan door een periode van stotteren omdat ook het spreken gepaard gaat met ‘vallen en opstaan’. De coördinatie loopt nog niet gesmeerd. Als daar negatief op wordt gereageerd door de omgeving in welke vorm dan ook dan wordt het bewust gemaakt van het gestotter als iets dat het niet goed doet.
Is dat de oorzaak? 

Regelt de natuur dat dan niet vanzelf? Iets aanleren om het daarna in een automatisme over te laten gaan net als met lopen en schrijven?

De oorzaak wordt vaak gezocht op het emotionele vlak. Maar wat was er eerder, de kip of het ei?

Het bewust proberen ‘goed’ te praten en vervolgens woorden zelf gaan vormen d.m.v. bewuste articulatie met tong en lippen? Verkeerde adviezen uit je omgeving?
“Doe rustig …, denk eerst na voordat je wat gaat zeggen, haal eerst diep adem, praat netjes … “

Zo werd spreken iets waarvoor je je best moest doen. Je moet aan van alles denken en goed opletten en anticiperen; de ‘moeilijke woorden’ worden als een onoverkomelijke berg. Het stottersysteem wordt gecreëerd. 

Spraak wordt over het algemeen gezien als iets wat je met je mond doet. Dat de articulatie zelf moet worden ‘gedaan’ om woorden eruit te krijgen.
Zelfs in de taal komt dat terug; “ik kreeg er geen woord uit”, “het woord lag voor in mijn mond”, “het woord ligt op het puntje van mijn tong”, “slik je woorden maar in”, etc. 

Als de focus op woorden ligt dan verstoort dat het natuurlijke spraakproces. 

Hoe dan ook, op de een of andere manier werd de link gelegd dat je iets moet doen om überhaupt te kunnen praten. Het was flink werken.
Zo werd praten tot een vehikel wat maar moeizaam reed omdat de besturing door het bewustzijn werd gedaan d.m.v. willekeurige spieren. 

Een natuurlijke glimlach door verfijnde diepliggende spieren ziet er heel anders uit dan een geforceerde glimlach waarbij willekeurige spieren in werking zijn gezet.

Wat als er geen emotionele oorzaak ten grondslag ligt waardoor je ben gaan stotteren? 

Dat er dus niet iets mis was met je? 
Dat het dus niet ten grondslag lag aan een ‘zwak’ zenuwgestel of dat jij je duizend-en-een spraakspieren slecht zou kunnen aansturen en coördineren en dat dan een gevolg zou zijn van gebrekkige timing?

En dat je dus geen zenuwpees was? 

En dit niet werd verward met ‘zenuwachtig’ worden als het spraakmechanisme vastloopt op cruciale momenten?

Het werd verward met het gestotter als mensen schrikken of overweldigd zijn door wat dan ook. Een tijdelijke ontregeling van de spraak wat een andere oorzaak heeft. 

Stotteren. Eén woord voor twee verschillende condities. Hoe bedrieglijk is dat.

Als nu de kijk, die ik als kind op spraak heb gekregen, de oorzaak was van een verkeerd gebruik van het spraakmechanisme; een verkeerde focus?

Een verkeerd uitgangspunt opgepikt uit mijn omgeving waardoor ik ben gaan denken dat spraak uit woorden bestaat en geleerd heb daar de focus op te leggen? Vervolgens de controle over ben gaan nemen van een verfijnd automatisme om ‘goed’ te praten? En daardoor in een, aangeleerde, verkeerde modus kwam van het plannen van woorden? 

Ergens in de taalontwikkeling is de focus verkeerd komen te liggen en spreken werd daardoor geen vanzelfsprekendheid. Hoe meer ik mijn best deed hoe meer ontregelt mijn spraak werd. 

Een verkeerde aansturing van het spreekmechanisme, wat vast loopt als het onder druk komt te staan.
Voor je “logge” zelfbewuste aansturing is vloeiend spreken een onmogelijke opdracht. Al de emoties ten gevolge van ‘niet goed kunnen praten’ stapelen zich daarna op. 

De oorzaak komt dan in een heel ander licht te staan. Een gevoel van hulpeloosheid en alle emoties die daarbij horen beginnen vanaf dan elk aspect van je leven te beïnvloeden. 

Het besef dat ik in een bepaalde mindset gevangen zit, wat zijn oorsprong had in een verkeerd uitgangspunt, maakt de beladenheid van blokkeren/stotteren duizend-en-een kilo lichter.

En hoe verder?

wordt vervolgd