Opinie

Soms vraag ik mij af wie van de bezoekers van www.stotterinsight.nl daadwerkelijk het boek Redefining Stuttering van John Harrison heeft gelezen. Of het boek Speech is a River van Ruth Mead. Of enig ander getipt boek op deze site. Ik tast hier volledig in het duister omdat er vrijwel nooit een respons komt op onze artikelen en vertaalde boeken.

Omdat ik niet van aannames uit wil gaan had ik toch zowaar bijna een poll aangemaakt maar heb hier uiteindelijk van afgezien omdat het waarschijnlijk toch niet ingevuld zou gaan worden.

Zelf heb ik veel opgestoken van de ervaringsverhalen van PDS en wel zoveel dat het mijn leven in positieve zin heeft veranderd en draag hen een warm hart toe. Mijn blik werd verruimd en mijn grenzen verlegd, letterlijk en figuurlijk en ik gun dat iedere PDS die nog gevangen zit in een bepaalde mindset. 

Het raakt me als ik weer eens lees over huisartsen die zware medicatie voorschrijven aan PDS. Zolang stotteren niet juist wordt gediagnostiseerd blijven deze foute praktijken bestaan. Ik heb hier weinig invloed op maar in deze tijd van wijdverspreide kennis op internet zou dit toch niet meer mogen. Van beide kanten niet. Wordt er serieus nog gedacht dat er een pil tegen stotteren bestaat? 

Omdat ik zelf zoveel van ervaringsdeskundigen heb geleerd en zo dankbaar ben dat zij dat hebben willen delen wil ik zelf ook mijn verhaal delen in de hoop dat ik een steentje kan bijdragen aan de stuttering community. Al zou er maar één PDS zijn die hierdoor tot een nieuw inzicht komt dan zou dat al verschil maken.

Wat ik als het meest beperkend heb ervaren in mijn ‘stottercarrière’ is de manier waarop de wereld stotteren veroordeelt en hoe ik daardoor mijzelf ben gaan veroordelen. It’s a shame. 

Mijn ervaringsverhaal is opgenomen in het online book Strategies for Disabling the Stuttering Hexagon van John Harrison.

De schaamte voorbij.