Mindset

Het is zo fijn om op de vroege zondag op mijn racefiets te stappen om een flink stuk te gaan fietsen. Het is stil rond deze tijd en vaak word ik verblijd met een schitterende zonsopgang boven de uitgestrektheid van het landschap. In de verte zie ik de torentjes van Abcoude,  Ouderkerk en Nes aan de Amstel; het buurtschap de Zwarte Kat. In de polder lijken de koeien en schapen zo van een schilderij van Ruisdael te zijn afgestapt. De tijd is hier stil blijven staan. Geen auto of stoplicht te bekennen. 

Anders als een tijdje geleden toen ik langs de Amstel fietste en het stoplicht op rood sprong vlak voor een overvol terras. Omdat ik mijn schoen niet tijdig kon uitklikken kukelde ik weinig elegant om tot groot vermaak van het terras. Na beschaamd weer te zijn opgestapt kreeg ik bij het wegrijden mijn voet niet ingeklikt zodat ik geen vaart kon maken. Wat een gestuntel. Ik voelde de ogen in mijn rug branden …

De keer daarop dat ik op mijn racefiets voor een stoplicht moest stoppen en mijn schoen uit het klikpedaal moest losklikken werd ik mij bewust van een vage angst. Zou het meteen goed gaan?
Het uitklikken ging vlot maar nu werd het weer inklikken om weg te kunnen fietsen een dingetje …

… ik wacht voor het rode stoplicht met mijn medefietsers. De weg loopt schuin naar boven wat het wegrijden zal bemoeilijken. Er zullen straks auto’s staan die mijn gestuntel kunnen zien. 

Ja, groen! 

Ik kijk naar beneden en repeteer; het klikpedaal moet eerst in de juiste positie gemanoeuvreerd worden met m’n voet en dan inklikken. Desondanks zit ik er steeds naast en krijg ik mijn schoen niet ingeklikt terwijl de andere fietsers mij links en rechts voorbijschieten. Omdat ik geen vaart kan maken staak ik mijn proberen voordat ik omval. Terwijl het stoplicht voor de wachtende auto’s op groen springt ren ik met mijn fiets aan de hand naar de overkant op die onhandige pipo schoenen. Hoe zal dat eruit zien? 

Het op- en afstappen was toch eerder nooit een probleem geweest in al die jaren dat ik op de racefiets zit? Maar na die ‘afgang’ ten overstaan van een vol terras ging ik nadenken over wat voorheen altijd automatisch goed was gegaan. Ik werd me bewust van de handelingen die ik allemaal in korte tijd moest doen. Je wilt toch vlot met de meute mee en vooral geen aandacht trekken door je gevecht met de klikpedalen terwijl je bijna omvalt. 

Mijn automatisme werd verstoord door angstige gedachten. Ik ging bewust ‘meehelpen’ om alles goed te laten verlopen.

Een herkenbaar mechanisme; ik had een stotter mindset gecreëerd op de racefiets wat in werking trad bij een stoplicht op een druk verkeerspunt. Een stottermindset wat geen betrekking had op mijn spraaksysteem maar op het kliksysteem van de pedalen. 

Na deze bewustwording ben ik hier anders mee omgegaan.
Bij het gevreesde stoplicht zette ik mijn vooruitlopende gedachten stop en nam rustig de omgeving in mij op. Het licht sprong op groen en vertrouwend op mijn gevoel klikte ik, zonder te kijken, in op het klikpedaal en kon mijn volle aandacht bij het verkeer houden. De juiste focus!

Het automatisme was nog intact!