Love after love

Tijdens het vertalen van hoofdstuk 12 van Speech is a River van Ruth Mead, kwam ik het gedicht ‘Love after love’ weer tegen van Derek Walcott. Het verwoordt waar Speech is a River over gaat; het afleggen van de zelfbeperkende overtuigingen en concepten. Het kijken achter de conditionering.
Een prachtig gedicht.

Love after love

The time will come
when, with elation, 
you will greet yourself arriving 
at your own door, in your own mirror, 
and each will smile at the other’s welcome, 

and say, sit here. Eat. 
You will love again the stranger who was yourself.
Give wine. Give bread. Give back your heart 
to itself, to the stranger who has loved you 

all your life, whom you ignored 
for another, who knows you by heart. 
Take down the love letters from the bookshelf, 

the photographs, the desperate notes, 
peel your own image from the mirror. 
Sit. Feast on your life.

(Derek Walcott)

Liefde na liefde

Er komt een tijd 
dat je opgetogen 
jezelf zal begroeten als je aankomt 
bij je eigen deur, in je eigen spiegel, 
en elk zal glimlachen bij de begroeting van de ander, 

en zeggen, ga zitten. Eet. 
Je zult de vreemdeling weer liefhebben die je zelf was. 
Geef wijn. Geef brood. Geef je hart terug 
aan zichzelf, aan de vreemdeling die al je hele leven 

van je houdt, maar die jij negeerde 
voor een ander, die jou door en door kent. 
Haal  de liefdesbrieven van de boekenplank, 

de foto’s, de wanhopige krabbels, 
trek je eigen beeltenis van de spiegel. 
Ga zitten. Doe je tegoed aan het leven.

(Derek Walcott)