Hoe nu verder?

En hoe nu verder?

Zoveel gelezen en zoveel geleerd wat tot een andere kijk op stotteren/blokkeren heeft geleid. 

Er kwam een heel andere weg naar voren die ik moest gaan. 

De overtuiging dat ik iets moet doen om ‘goed’ te spreken zit verankert in me. Het brein staat ingesteld op controle van de spraak. Dat loslaten voelt ongemakkelijk.

 Het voelde alsof iedere strohalm waaraan ik me had vastgeklampt  nu moest worden losgelaten. Alle resten van aangeleerde spreektechnieken die een onderdeel waren geworden van het spreken. Het voelde alsof ik de controle overboord moest gooien … en dat was ook zo.

Een contradictie; controle over de spraak om niet te stotteren terwijl dit juist hetgeen is waardoor het spaak loopt, met andere woorden, ik ga stotteren als ik mijn spraak probeer te controleren.

‘Stotteren is datgeen wat je doet om niet te stotteren’ is echter niet het hele verhaal. 

Stotteren is de uitkomst van een onderliggend onnatuurlijk werkend spraakproductie systeem. Net zoals vloeiendheid de uitkomst is van een natuurlijk werkend spraakproductie systeem. Proberen om niet te stotteren is een angstig geheel wat de rem op zelfexpressie zet.

Ieder persoon die stottert heeft spreken geleerd, de taal zit in het brein. Spreken is een onbewust proces. Het is er. Vraag iemand die niet stottert wat hij/zij doet om te kunnen spreken en het antwoord zal zijn ‘niets’. Het is er. Vraag je aan die persoon om er bewust bij na te gaan denken dan verdwijnt de vloeiendheid. Het brein gaat monitoren. 

Het weer leren vertrouwen op het natuurlijke is een proces. Het bewust worden van wat spraak is, de verkeerde overtuigingen ontkrachten en alle draken in de vorm van traumatische ervaringen verslaan.

Het is hard werken. Nu niet om ‘goed’ te spreken maar om het natuurlijke bewust te laten worden. Het spreken in woorden afleren, het plannen, het anticiperen, de focus verleggen. Het loslaten van controle over de spraak. Controleer daarentegen de manier waarop je denkt in plaats van je spraak. Wat zeg je tegen jezelf? Wees bewust van de invloed van je geest op je spraak.

Zoals Ruth Mead zei: maak de kanalen schoon zodat de rivier kan stromen. 

En vertel jezelf keer op keer dat de manier waarop je spreekt niets is om je voor te schamen …

Een gedegen coaching van een capabel iemand is mijn kompas.

Het oefenen/bewust te worden van het natuurlijke proces van spreken is de ‘roadmap’ waar je brein op leert te vertrouwen. Het is er al.

 “We do not let go of control; we let go of the belief that we have control. The rest is grace.” – David Richo