Acceptatie van je stotteren versus jezelf accepteren

Acceptatie van je stotteren versus jezelf accepteren

Kan jij je stotteren accepteren zonder het gevoel te hebben je ergens bij neer te leggen? Het was toch iets wat je altijd kwijt wilde. Ben je nu tot een punt gekomen dat je moet toegeven dat je verslagen bent? 

Verslagen door het ‘ding’ waar je tegen hebt gevochten omdat het niet goed was. Het werd je vijand omdat het je kwetsbaar maakte voor afwijzing en pesterijen in een onveilige omgeving. 
Hoe hard je het ook probeerde, je kon het niet loskoppelen van jezelf.

Als je het haperende mondstuk los had kunnen schroeven om te laten repareren dan zou je dat vast hebben gedaan omdat je van goede wil was en er alles voor over had om niet anders te zijn. 
Maar eenmaal weer opgeschroefd zou je na verloop van tijd merken dat het weer ging haperen. Het vloeiende mondstuk past namelijk niet op negatieve self talk.

Hoe accepteer je een aspect van jezelf dat je hebt geleerd te haten van kinds af aan? 

Niet op hetzelfde niveau waarop het is gecreëerd in ieder geval. Wel door alles in een ander licht te zetten en stil te staan bij de verouderde opvattingen over stotteren waarmee je bent opgegroeid. 
Werkelijk begrijpen wat er achter het blokkeren/stotteren zit en wat het in stand houdt zet het in een ander perspectief waar het niet langer je vijand is maar de uitkomst van een conditionering en denkproces. Iets wat je hele zelf betreft.

De relatie tot je blokkeren/stotteren verandert van vijandschap en onmacht in begrip voor jezelf door dit inzicht.

Acceptatie van stotteren gaat over het accepteren van jezelf. Jezelf durven zijn zonder nog langer te luisteren naar die innerlijke stem die zegt dat zoals je bent niet goed is; een geïnternaliseerd gevoel waarvan blokkeren/stotteren een bijproduct is.

Wat zou er gebeuren als je de strategie die je hebt ontwikkeld om je stotteren te onderdrukken of te vermijden loslaat. Er zou niets meer te controleren of over te nemen zijn omdat er niets meer te controleren of over te nemen valt.
Jezelf bewust maken van de strategie die je van kinds af aan hebt opgebouwd is het begin van loslaten. Creëeren in het moment, zonder uit te zijn op ‘de beste manier’ want er is geen beste manier.

In dat perspectief is het accepteren van jezelf ongeacht hoe je spreekt niet zo’n grote stap.

Acceptatie houdt geen lijdzame overgave in, integendeel, het opent de weg naar een vrijer leven zonder ‘holding back’. Het innerlijke gevecht, aangedreven door de angst om te gaan stotteren, verliest aan kracht. 

Spraak is een weerspiegeling van je gedachten dus stop met het jezelf onderuit schoffelen. Voordat je je bewust werd dat je soms stotterde was je ‘free flowing’. Het natuurlijke communicatieproces zonder monitoring.

Je bent een persoon die stottert. Soms stotter je en soms niet. Soms neem je krampachtig het stuur over en soms spreek je als een rivier. Als je niet duidelijk bent dan ben je niet duidelijk. So what? Laat jezelf niet meer in de steek door je anders voor te willen doen want dan verlies je jezelf. Hou van jezelf en omarm jezelf al-inclusief. Niet alleen wat je leuk vindt maar ook wat je niet leuk vindt aan jezelf.

Dit is wie je bent; een waardevol persoon. Respecteer jezelf, je hebt niets te verbergen. Perfectie bestaat niet. 

Acceptatie is de sleutel naar een vrijer leven.